نجواي من

تو را كجا يابم؟
مه آسمانم كجا يابم؟
بي تو همه سوي شب است و تار
محبوبم طلوع تو را كجا يابم؟
در زندان هجران مرده ام مي داني؟
نفسي آيد كه گفت زنده ام مي داني؟
در جنون سكوت به زنجير غم گرفتار
تازيانه روزگار هجر زخمه ها زد بر تنم مي داني؟
مرا بوسه ده حتي در خيال
آغوشت خواهم من خوش خيال
نفس به شماره است ز اين همه غروب تو
گويم زنده ام بي نوا من خوش خيال
يزدانم را طلب كردم باز به دعا
خواندمش تا مرا اجابت كند دعا
سر به خاك و همه روح و جسم به سجده او
شايد دهد پرديس يار به من به پاداش اين همه دعا

ناخدای عشق ...