یک کلام

" یک کلام "                                                                   

فرزندم به تو گويم زقصه عشق و دعا
خسته شدم ز حكايتهای غم و خشم وريا
سالهاآمدند و رفتند  به زيبا ديار ما
بهار اميد و تابستان پرشور گاهی سهم ما
همه سوي بود ايمان به سوي یک نفر
دست در دست و گاهي گسسته زإن دگر
هر كسي چند روزه قصه خود را بخواند
دگری شد  تكفير و خود را خاص  بخواند
هر از چند روزي به سال و قرن کسی آمد به سر
هيمه ها افروخت و گردن  زدند مردمان را سربه سر

عده ای شاد در پی عیش و گفتن حاکم مجیز

انصاف و آدمی هر دم شد  برایشان خرد و ریز
ليك هر كسي چند روزه قصه اوشد
آدمي نياموخت نسيان نصيب او شد
مردمان قادر وًكاهل و نادان و یا پر خرد
آيند و روند نماند قصه جاوداني بهر فرد
ياد گير كه ذهن وًكردار و گفتگوي نيك بماند جاودان
تزوير و ريا سرانجامي نداردجز دائم سرگردان
فرزندم سور چراني و پند و نفي اين و آن
نباشد قصه و هدف براي واقعي آدميان
مهر بده و احترام به رنگارنگ ايمان و دين
ليك عقل و انديشه و نيكي را  تنها  بين
درد اصلي ريا است و ندانشتن واقعي مرام
جنگ هفتاد و دو ملت  بیهوده ونشنیدیم حقيقت كلام

سخن به نیکی بباید گفت از سر آدمی 

ز ظلم و ریا نمانده نام هیچ آدمی 

"ناخدا"