کجائی رفیق؟

کجا رفتی ؟                

به رفتن ها عادت نمی کنم . رفتن همیشه ناچار آید اما عادت به غیبت سخت ممکن شود. گاه به گاهی می اندیشم آنقدر سعی کردم که به غیبت و رفتن ها عادت کنم که ناگهان خود رفته ام و گوئی از آن چیزی که بوده ام هیچ نمانده است.

 درتیرماه برایم عجیب ترین اتفاق ها رخ داد . در تیرماه روزی پیوندی بستم که می پنداشتم تا دم مرگ به آن پایبند خواهم بود اما اسیر دیو بی مهری شریک شد و بشکست

در تیرماه نوگل دخترم پای به عرصه وجود نهاد و جهانم را سراسر از شادمانی و مسئولیت کرد

 در تیرماه بود که آن حادثه رخ داد و در رثای پدر بنشستم و  حال می اندیشم که تیر ماه برایم چون تیری بوده است که بر قلبم نشسته است . و این تیر من را  هم عشق داده چون تولد دخترکم وهم درد چون یادآوری پیوندی دور و در سه گانه خودش این تیرگان  مرگ هم داده است که هجرت پدر نام گرفت.

هنوز چون سعید قصه پزشکزاد به ساعت و روزی وصل شده ام . من در 11 صبح هشتم تیر ماهی عاشق شدم و من در ساعت 13 چهارم تیرماهی جهان را با تمامی وجود در نقطه پایان تصویر کردم.

هنوز آهنگ همایون شجریان را زمزمه می کنم

نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست

ندیدی جانم از غم ناشکیباست

چرا رفتی؟ چرا من بیقرارم

چرا رفتی ؟ چرا من بیقرارم

..

و می دانم چرا بیقرارم . من را رها از قرار کرد آن حادثه شوم و بی انتها غمی مرا در برگرفته است و می پندارم چرا غم همیشه با تنهائی آید ؟

چه کسی از همدردی سخن گفت؟

و من چه عاشقانه ای برای تنهائی خودم می خوانم . برای این خودی که دیگر نیست و زخمهائی بر دستم یادم می آورد که خود را از دست داده ام و برای این خودی که در 4 تیرماه 1393 برای همیشه رفت سراغی از شعر همایون شجریان  برایش می گیرم

خیالت گر چه عمری یار من بود

امیدت گر چه در پندار من بود

بیا امشب شرابی دیگرم ده

ز مینای حقیقت ساقرم ده

چرا رفتی؟ چرا من بیقرارم..

مینای حقیقت چه ساقری دهد جز غمی جانکاه که تا بدین سان بی قرارم می کند ؟

 می نشینم و تک تک لحظه ها و خاطرات را می شمارم و دست ها را به نشانه شکر به آسمان ببرم و خوشحالم که عاقبتی خوب نصیب قصه پدر شد اما دلتنگی مرا به آستانه جنون و بی قراری برده است که  سودای آغوش تورجی را دارم که روزگاری می شناختم اما او چقدر دور است و من چقدر بیگانه با او شده ام

کجا رفتی  رفیق ؟ شاید تو هم با پدری