بوسه

/ تورج عاطف بوسه                                        

روزی و روزگاری

بانگ زد که آمده حکایت ماندگاری

روز بوسه است و حکایت دوباره بهاری

و من به دنبال با بوسه ها سازگاری 

بر روی زمین بوسه خواهد زد به یاد همه رستنی هائی که به من داد تا یاد بگیرم  زخاک زنده ام به خاک می میرم

بر روی زمینی بوسه خواهم زد که گل سرخی نثارم کرد که با عطرش به بهارعشق چنگ زنم

بر روی زمینی بوسه خواهم زد که مجنون درختی ز آن سر برون زد تا فروتنی را ز عاشق پیشگی بیاموزم

بر روی زمینی بوسه خواهم زد که ماوای عزیزانم شد و به شوق روی آنها  بوسه بارانش می کنم

بر روی نشانه ای ز آب بوسه می زنم تا یاد آورم زندگی جاری است و  با همه خوبی و بدی روان است

بر روی نشانه ای ز آبشار بوسه ای می زنم تا بر سرم ریزد  حجمی ز بارش  نسیان و آرام گیرد دل من

بر روی  فرستاده ای ز باران بوسه می زنم تا  بشوید هر  نشانه ای  که مرا با خویشتن بیگانه کرد

به روی رخ باد بوسه می زنم تا مرا بچرخاند و ببرد تا دیگر از این همه دور فلک سیلی نخورم و چشمهایم را بشویم ز هجوم ذرات معلق حس درد

بر روی رخ باد بوسه می زنم تا مرا شاید خنکای نسیمی نصیب کند که آسودگی دلم را ارمغان باشد

بر روی زبانه آتش بوسه می زنم تا باز خاکستر کند غم این همه هجران و غربت  زخویشتنم

بر روی زبانه آتش بوسه می زنم تا مرا شاید در بر گیرد و ققنوس گونه ز خویشتن رها و برهم ز این همه تکراری یادها

بر روی زبانه آتش بوسه زنم تا همه سرخی های عشق را حاکم دل و روح زرد شده ز بی وفائی ها کند

 بر همه عناصر چهارگانه روزگار بوسه زنم چهار به چهار تا باز  احساس کنم  امید و ایمان و عشق و وفا را که بوسه را مادر بود

بوسه های را  دو باره معنی کنم و آن را به

ب چون بی کرانگی

وچون وجود

س چون سکوت

ه  چون همیشکی

تبدیل نمایم و می شوم بی کران وجودی که سکوت همیشه را  داغ بوسه زند

بوسه هایم  پر شده است ز بی کران حسرت که بجای رخ بر سنگی زند

بوسه هایم پر شده است ز بی کران شوقی که همچنان به محبوبم دارم 

  کاش بوسه های من سرد  نشوند در به یاد آوری  هیچستانهائی  که همه  به دروغ  بودند

کاش بوسه هایم  دوباره نمیرند در برهوت  نقش بازی های روزگار

بوسه هایم  بارها  مردند و زنده شدند و من چه بی قرار به انتظار  جاودانه   حیات عشق و بوسه هایم هستم