ای کاش

کاش ها ...

این همه غوغا مرا کرده مست

و امیدی  که گفتند   نامش نوروز است

من  در میان   حیرت باغ بهار

این همه زیبائی می زنند  بی وقفه جار

این سبز قبا همان  درخت بی برگ دیروز است ؟

این رنگارنگ بوریا  باغچه سپید برفی پیش چند روز است؟

چه کسی باوری به کاش ها دارد ؟

چه کسی شک به دگر عافیتی  دارد؟

کاش  آرزوی بهاری شدن باغچه نبود ؟

کاش  تمنای دم دیگر برای یار سفر کرده نبود ؟

کاش ها تا به کجا سبز خواهند شد ؟

کاش ها  عاقبت  راست یا شاید دروغ خواهند شد؟

                                      ........... 

کاش هایم در کدامین باغچه محال خواهم کاشت ؟

کدامین گل  ز بذر کاش برخواهم داشت ؟

دل را به تمنای بوستانی خواهم برد

بذر کاش ها را باد نسیان نخواهد برد؟

روزگار را به بهاری ترین ها باورم

سبزی امید  بر روح و ذهن و تنم

چه بهاری زیباتر از بیداری عشق خواهد بود ؟

به جستجوی گذشته ها  تلخ مجالی نخواهد بود؟

من برگ ریزان خاطرات پر درد  را عاشقم

من  سپردن رنج ها به جوی نسیان  را عاشقم

شعرهایم قافیه  ایمان  دارند

 ترانه ها نت های پر امیدی دارند

 من نقش های رنگین  باور را رسم خواهم کرد

قرمز عشق  را چون سیب باغچه همسایه  تمنا خواهم کرد

من کاش را به مهمانی معما می برم

من کاش را  به دیار رازها می برم

" ک"  را به کلید

"آ" را به اسرار

" ش" را به شوق

 و من کاش را

 دوباره معنی  خواهم کرد

"کلید اسرار شوق"

آری هر شوق  رازی دارد

همره  راز بی گمان کلیدی دارد

.....

کاش ها را در کدامین باغچه محال خواهم کاشت ؟

 باز غوغائی دارم

چه شوریده باغبانی اندرون  دارم

گلستانی خواهم  ساخت بی درخت  زوال

گل انتظار در این بوستان زیبا جمال

باز بهاری می شوم در این اقلیم خیال

 یاد می برم چه بر سرم آورد  اوهام محال

چه ناکسان  که لبخندشان زهرم دادند

چه جماعتی با سراب  عشق زجرم دادند

....

کاش ها را در  کدامین باغچه محال خواهم کاشت ؟

 چه کسی  داند شاید  کلید همه کاش ها یادی باشد؟

یا که اسرار این یاد در دل یاری باشد؟

بی گمان  تمنای شوق همان عاشقی  باشد

می دانم روزی باغچه محال خواهد سوخت

عاقبت  تازیانه روح بیگناهی خواهد سوخت

کاش ها  ققنوسی خواهند شد

  ز خاکسترش امیدی خواهد شد

این شوق دیدن دارد

 این شوق چشیدن دارد

این شوق چه نوائی  دارد

من و در انتظار سوختن کاش

من و نجوای "همراه من باش "

باغچه همسایه مرا گوید  باز

 دل به باغچه کاش ها هیچگاه نباز