سياه و سپيد

قصه ها عوض مي شوند
خسته ايم از اين همه رنگها
شايد حالا راضي شديم به همان دو رنگي
سياه و سپيد
خوب و بد
روز و شب
اين آدمها را نمي شناسم
اين رنگها معني ندارند روزگاري قصه ناخدايي را نوشتم كه به هفت اقليم رفت هفت نشانه و هفت رنگ
قرمز طلب
نارنجي پيوند
زرد خرد
سبز استغنا
آبي طنين
ارغواني بي كرانگي
بنفش تولدي ديگر
حالا مي بينم آن ناخدا گم شد و در جزيره هايش شايد دفن رنگها هم اسير غول دورنگي
حالا حكايت ها همه خاكستري است
عشق
دلتنگي
وفا
سياهي نيست كه خود سياهي هم مرامي دارد
تكليفش روشن است خنجر از رو نه از پشت مي زند
سپيدي ها هم ... بگذريم به باشد كه گذريم ز رويايي كه به رويا رفت

ناخدای عشق ...