شعربازی من با فروغ

شعر بازیهای با فروغ

( بر گرفته از کتاب شعر بازی های من : نوشته تورج عاطف)

نامش فروغ الزمان بود. فروغی  که هیچگاه نمی توانست  در زمان  اسیر باشد   و حتی دمی خاموش .

او از رنج ها و شادمانی ها و بی گمان ز عشقی می گفت که حکایت بی زمانی را برایش ترجمان کرده بود.

فرخزاد بود . تولد فروغ برای شعر و معنی عشق فرخزاد بود هر چند که در طول عمر کوتاهش چندان فرخ نبود.

عمرش را به چهار فصل تقسیم کرد

اسیر

دیوار

عصیان

تولدی دیگر

 بهار زندگی اش را   در اسیر چنین گوید

دگر از بهر پروازم نفس نیست

ز پشت میله ها هر صبح روشن

نگاه کودکی خندد به رویم

چو من سر می کنم آواز شادی

لبش با بوسه می آید به سوم

فروغ تابستانش را چنین شرح داد:

 در جوانی احساسات ریشه هائی دارندو اگر پشت آنها قکر نباشند خشک می شوند و من به خطوط اصلی دنیا نگاه کردم و آنها را کشف کردم و کلمه لازم شد تا زندگی را بیابم  و  دیوار سروده شد

چشم های وحشی تو در سکوت خویش

گرد من دیوار می سازد

می گریزم از تو در بیراه های راه

تا ببینم دشت ها را در غبار ماه

تا بشویم تن به آب چشمه های نور

سرانجام فروغ عصیان می کند و به پاییز زندگی اش  چنین  در عصیان می گوید

من ترا در تو جستجو کردم

نه در آن خوابهای رویائی

در دو دست تو سخت کاویدم

پر شدم پر شدم ز زیبائی ..

او زیبائی را کشف می کند و  این همان زیبائی است که شعر فروغ نام دارد و در موردش چنین گوید

_ شاعر بودن یعنی انسان بودن و یک شاعر باید نخست خود را بسازد و شاید یه همسن دلیل است از کسانی که به خاظر "
 یک بشقاب پلو " شعر می گویند بیزارم.

 خوشبختانه فروغ در روزگاری نبود که این همه ترانه سرا و شاعر قلابی که نه بخاطر یک بشقاب پلو که برای لقمه ای خود نمائی کردن کلمات را به جوی حقیری می ریزند تا مروارید زیبائی شعر را صید کنند که در این غیر این صورت چه رنج ها می کشید.

 سر انجام فروغ به فصل دیگر زندگیش رسید " تولدی دیگر "

تولد دیگر او در زمستان عمرش بود جائی که تولد اولیه زیستنش ز آنجا آغاز شد 

 " دستهايت را

دوست ميدارم "

دستهايم را در باغچه ميکارم

سبز خواهم شد ،  ميدانم ، ميدانم ، ميدانم

و ما می دانیم  که   فروغ خواهد زیست تا کسی ز عشق در این اقلیم  یاد کند یادش با عشق بی زمان و فرخ زاد است