آغازی دگر

سپیدی / تورج عاطف

آغاز دگری است

هر آغازی دگر سپیدی است

 نقش دگر

بر صفحه دگر

و

بی گمان رسام دگری را خواهد

 تا روزگار چه خواهد

 و چنین است  که

گاهي سپيد مي شوي و گوئي هيچگاه چنين غرق سپيدي نبودي
گاهي روح و ذهنت را پاك مي كني ز هر خشم و نفرت و قضاوت و انديشه هاي پيچ در پوچ روزگار
گاه باور كني روز دگر است و آغاز باور به نسيمي كه آرامش نامش دهند
گاهي نيم نگاهي به گذشته مي كني نه به تكرار آدمهاي رفته و خاطرات فراموش شده و رنجيدن ز قديمي درد كه مي نگري تا باور كني مسيري رفتي كه بايد مي رفتي و در این میان آدمها و شاید آدمکهائی بودند که شاید به ظاهر روزهایت را خاکستری کردند اما همه آنها سر انجام به سپیدی ختم شدند
گاه آغاز مي كني به فصل سرد آنجا كه تنت دگر داغ نيست به زخم بي وفايي و بي مهر و روحت را آزاد كرده اي ز دوباره  تصور کردن هيچ در هيچ
اين گاهي ها مي تواند اكنون باشد  در  آغاز سرما و شروع سالي دگر حتي اگر به حكايتي فرنگ رفته باشد
امروز زخم را التيام دهيم به بخشش و شايد حداقل به سپردن به او كه داند كه چه کند با زخمهایمان
امروز را قدر دانم و تقديم كنم به ذهن هاي در گير گذشته و روح هاي رنج ديده و قلبهاي شكسته همه ما كه رهايي خواهد و بس
آري رهايي و شروعي كنيم سوي جاده عشق كه سپيد است
آري عشق سپيد است

امید سپید است

 بخشش سپید است

 رهائی سپید است و
بي بهانه عشق ورزيدن رهايي است
امشب در اين خلوت كرده نوازش طلبم و در اين آخرين نفس هاي سال ميلادي رهايي خواهم

 از نا امیدی ها

از رنج  گفتگو با هیچ کسان

از تکرار کردن حساب و کتابهائی که بیشتر ایام درست نبود

از باید هائی که نباید می بودند و نباید هائی که به به زور بایدش کردند

قطره های باران هنوز در لا بهلای شاخه های درختان چشمک می زنند

خیال شیرینی  شب سرد زمستانی را گرم می کند

در خیابانهای شهر سکوتی حاکم است و شاید نشانه ای شده است که  فرمان هیس به آشفتگی های ذهن و روح و جان دهیم

و حال به آغاز اندیشم به هر بهانه ای آغاز طعم شیرینی دارد

طعمی که امید را به جولانگان مزه مزه کردن آورد و نجوای عشق را فرمان دهد که زمزمه کند

خیال را پرواز دهم

از پندهای تکراری چون همه عمر گریزانم

من از سر مشق روز مرگی تخطی می کنم

 و امید من را پندی زیبا دهد در این آغاز

پرنده عشق آید  تا بر شاخسار لحظه جاودانی نشيند

امید را سر آغاز سپید دگری دهد