در رثای مادر

                                          ذر رثای مادرم / تورج عاطف

در روزهائی که همه نجوایش " دور شدن ها " شده است به جستجوی راهی برای دوباره یکی شدن ها می گردم . تصویرها آیند و من را می برد به روزگار دور و من می مانم و هزار قصه و شاید صد ها هزار غصه

تصویر مادر است و فرزندی که به دنبالش می دود .آن فرزند من بودم و حالا در بهار دیگری بی مادر هنوز به دنبال او گه نه بلکه خاطرات و یادش می دوم اگر زمانه  و آدمهایش بگذارند .

اولین نامه از سه  فصل کتاب بهار که به آخر می رسد  یادگار آخرین روزی است که روشنایی بود و آفتاب  مهر هیچگاه در آن غروب نمی کرد "آخرین روز با مادر بودن "

و حال  به بهار سومی  می روم که  بی مادرم هستم . بهار بی مادر مگر بهار باشد ؟ بهار فصل تولد است و زندگی و چه  توصیف زیبا  است  اگر که بگویم بهار فصل مادری  است

به جستجوی او می دوم  و تنها  توانم که رثائی  برایش بنویسم  سوگنامه  هجران  مادرم 

   باز می نویسم رنجنامه قصه ای

شاید اندکی  گوید  زبی انتها غصه ای

چه مجنون و بی تاب شده ام امشب

طناب دار تنهائی  برقرار است امشب

یاد مادر ماند و صدایش برفت

ناله هجرش ماند و زمزمه مهرش برفت

بی گمان نیست چون   دگر غمان

رثای مادر است و از یاد نرود هیچ زمان

آسمانم ابری  است

زمینم ابری است

دلم ابری است

روحم   ابری است

مهربانی رفت

یار رفت

بی ریائی رفت

نازنین مادربرفت

نیست پشتیبانی دگر

درد هجران مادرم باز گویم دگر؟

حکیمی نیست

درمانی نیست

در خرابه ها جغد بدنامی نیست

همه وجودم بی گمان نیست که نیست

نوش داروی  هجرمادرم مرگ است

زندگی بی او  همه  رنگ و نیرنگ  است

می نشینم و باز گویم خاطره را

تا دمی کم کنم این همه فاصله را

 اقلیم سرزمین مادری ابری است

  یاد دریای خزر چون زجری است

گیلان سبز عاری شد ز مادرم

بوی  شالیزار یادم آورد عطر مادرم

یار مادر برفت و من ماندم این خانه

 اشک مراغرق کرد با بی کران  بهانه

قلم خواست تا باز گوید ز عشق

لیک تنها غصه بود حکایتی که نوشت

 راست گفت مولانای  نیک سرشت

آن حکایتی که در باب عشق نوشت

"چون قلم اندر نوشتن می‌شتافت"

"چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت"

قلم بشکست تا همراه شود با دل غمگین

شعرها  تنها ثبت شوند بر گور سنگین

بی وفاچرخ گردون برد مادرم

یادت جاودانه با من نازنین مادرم

یادت جاودانه   نازنین مادرم