حجاب

ترس ها و اسطوره ها / تورج عاطف

 بهرام بیائی می گوید : من مردم را دوست دارم اما جهالتشان را دوست ندارم زیرا این جهالت است که به آنها ترس می دهد و این وحشت آنها را به ساختن اسطوره ها می برد  و...

خیلی از ا اسطوره ها آمدند تا حجابی شوند بر ترس ها و نگرانی ها و بی گمان جهل ها  . لسان الغیب حکایتی با حجاب دارد

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

 " حافظ"

شب هفدهم دی ماه رسیده است شبی که هم حکایت حجاب دارد و هم اسطوره

نجوای تاریخی زمزمه می شود

 حجاب

کشف حجاب

 باطوم پاسبان ؟

 تمدن ؟

 دین یا سیاست؟

سوالها بی شمارند

نجوای بزرگ ورزشی ها  ایران  هم امشب تکرار می شود

تختی

مرگ تختی

چگونه ؟

 خودکشی ؟

اما کمتر کسی از زندگی عمو تختی این همه سوال می پرسد ؟

شب سرد زمستانی است و حجاب  تاریکی بر شهر حاکم است

 حجابی از جنس حافظ

حجابی از خود برای خود

از هر سوی فریاد مرده باد و زنده باد می آید

 اما در میان حقیقت گم شده است

 رفیقی می پرسد

تا به کی لبخند زنم بر دلی که جسارت رها کردنش را ندارم؟

می گویم

جسارتش را نداری و یا میدانی برای رهائی اش نمی یابی؟

پاسخم دهد

شهر ما شده است پر از پنهانی ها

لبخندهای پر از وسوسه

 اشکهای از سر ویرانی

حجاب روح

حجاب دل

و بی کران

حجاب بر  ذهن

دل را می توان داد در این سرای  خالی ؟

 رفیق خسته است از این همه حجاب که خیال کشف شدن ندارد حال با  باطوم پاسبانی باشد و یا با توسری که امر به روسری می دهد

 حجاب ها در اذهان است

از این همه خست برای ندادن و نگفتن و نخواستن عشق  و آگاهی ز اعماق وجود که در ظاهر همه شاعر و خطیب و رسام عشق هستند

کی ز میان خود بر خیزیم

سرمای شب شهر نجوائی دارد

تو خود حجاب خودی

نفس که آسان ز انتهای وجود کشیده شد باز گوید

تو خود حجاب خودی

شعری که در قلم دل گم شد  زمزمه کند

تو خود حجاب خودی

اخمی که جای لبخند  نشست

حجاب ما با خویشتن است

بوسه ای که در خزانه نسیان ذخیره شد و شاید به آن سوی هستی پر کشید

از حجابی است که بر روی خود و مهر و محبت کشیدی

رها کنیم این همه حجاب " من " را ز روح " ما " خویشتن

لب را نگزیم

لب بگشائیم

این جهان جای شعار نیست

دنیا ما شعور خواهد

دنیا ما نور یکرنگی خواهد

بی گمان این سرای عشق می خواهد

این سرای آگاهی خواهد

آگاهی برای عشق

عشق برای آگاهی