بامداد

 بامدادی دگر/ تورج عاطف

به میلاد دگر بامدادی نشسته ام و به یاد بامداد دوباره می نگارم . این روزها بسیار سخت است از طلیعه صبح سخن گفتن اما امید است که ما را به این اندیشه ببرد که شاید روزی دگر بغض ترانه ای نباشد و نجوای شیرین شادمانی ملتی دوباره شنیده شود. به میلاد بامداد رسم و به یادش دست به قلم بروم و او را یاد آورم

روزگاری بامداد گفت «عشق را ای کاش زبان سخن بود»

او به جستجوی کلامی رفت  که به جرم گفتن« دوست دارم» خنیاگر غمگینی نباشد.

شاملو  در چشمهای آیدایش هزاران کاکلی عشق را می دید و خفته فریادهای قناری های گلویش را شاهدی دانست که به حسرت زبانی باشد که زعشق گوید.

او در خیال بامدادیش شبی را صید کرد بی مهتاب که نجوای « دوست دارم» را به شهادت می خواند.

خنده های خرامان  یار را به مهمانی تمنای بامداد رفتند تا حکایت بی زبانی عشق گفته باشد.

عشق را زبان سخن نیست را شاملو گفت و به مجادله با حافظی رفت که خود شهادتهای عاشقانه اش را گرد آورده بود که فریاد رسای از صدای سخن عشق خوشتر یادگاری را در این گنبد دوار نیافت ماحصلش شد.

چه بی تابانه تازیانه بر قامت روح شاعری زده شد که عشق را در پستوی خانه ای نهان کرد و به جستجوی دهانی رفت که « دوست دارم» را گفته باشد!

روزگار غریبه شاملو چه بی تابانه قصد پایان ندارد.

ناباوران به معجزه « دوست دارم» چه بی کران نور را و عشق را و خدا را در پستوی خانه قلبشان پنهان کرده اند.

صدای سخن عشق لسان الغیب سر به اطاعت باور بامدادداده است که ایمان به الکن بودن عشق داد.

صدای عشق در پس کوچه های  وجود دگری یافت نخواهد شد

زبان عشق در دلی باز می شود که باور به حضور عشق را نه به شعار که به شعور می دهد.

عشق را یارای سخن گفتن شود حتی در بی نهایت باید و نبایدهای اجتماعی که خودخواهی و خودشیفتگی چون تندبادی بر شمع روحی می وزد که باعشق به طراوت رسد.

عشق را یارای سخن باشد اگر بی بهانگی چیره شود بر بهانه های عروسکان خیمه شب بازی که عشق را ملعبه خویش کردند.

تلنگر بامداد در این بامدادی که قلم بی تابانه ناخدا، عشق را رسم می کند چه روشنائی دارد. گوئی دیگر نه نوری و نه عشقی و نه مهتابی پنهان ز دیدگان مومنین عشق نیست.

عشق یارای سخن گفتن گرفت در خیال آن که بوسه بر دهانی می زند که بی شک« دوست دارم » را گفته است.