رنگها

در خلوتي كه مرا شده چون ياري با وفا
گوش سپارم به آرزوهاي سوخته در تنور روزگار بي وفا
دل را سپرم به قلم رسام آرزو ها ز هر سوي
فرشته خيال گويدم هرچه دل تنگت خواست بگوي
و من دست بر مي دارم از قافيه و رديف و وزن
رها مي شوم از همه تنگتاهائي كه اسير كرد من
دلم رنگ مي خواهد خسته ام از اين همه تاريكي و سياه
كجاست قرمزي گونه هاي معشوقي كه عشقش نشد تباه؟
دستهاي فروغ سبز شدند در باغچه تربت پاك او
سبزي دل عاشقم در جستجوي ترنمهائي ز او
زردي مهر تابان در كوچه پس كوچه هاي شهرم كجاست؟
نارنجي طلوع خورشيد يا كه غروب تنهائي ام كجاست؟
آبي آسماني كه بي غل و غش دلي را عيان مي كرد
كجاست صورتگري كه شادمانه رنگها را پادشاه دل ما مي كرد؟
دلم رنگ مي خواهد و باوري كه كنيم به زيبا عطيه خدا
دلم ترنمي خواهد به شادمانه و يا سكوتي كه تنها شكند عاشق مرغي آوا
تورج

ناخدای عشق ...